چین :  یکی از قدیمی‌ترین تمدن‌های جهان است. پیش از قرن ١٩ میلادی، چین یکی از قطب‌های پیشرفته‌ی اقتصادی و اجتماعی جهان بود؛ اما به خاطر تغییر حکومت و روی کار آمدن ِ پی‌درپی ِ سلسله‌های مختلف، از انقلاب صنعتی عقب افتاد و اقتصادش سقوط کرد. در قرن ١٩ و ٢٠ میلادی، امپریالیسم و ضعف‌های درونی و همچنین جنگ‌های داخلی، به این کشور و اقتصادش ضربه‌ی دوباره زد و باعث براندازی امپراتوری آن شد. بعد از اتمام جنگ داخلی چین، دو دولت خود را چین نامیدند؛ جمهوری چین (١٩١٢)، که امروزه تایوان و جزیره‌های اطراف‌اش را تشکیل می‌دهد و دیگری جمهوری خلق چین (١٩٤٩)، که همان چین امروزی است.

پایتخت اقتصادی چین و پر جمعیت‌ترین شهر آن با حدود ٢٠ میلیون نفر جمعیت، آمیزه‌ای است از آثار تاریخی و معابد و محله‌های قدیمی که مانند یک نقاشی آبستره در کنار آسمان‌خراش‌های مدرن و امروزی، تالارهای بورس سهام و فلزات و مغازه‌های شیک برندهای گرانقیمت، در هم تنیده‌اند. در کم‌ترین شهری از دنیا می‌توان چنین ترکیب شلوغ اما دوست داشتنی را در کنار هم یافت. شانگهای در واقع بیشتر شبیه به یک انبار شلوغ است که گوئی در پشت ظاهر بی‌نظمش، ترتیب خاصی نهفته و این ترتیب، جز با سپردن خود به دست این ابر شهر استثنائی آشکار نمی‌شود.

شانگهای : البته فراموش نکنید خیلی مهم است چه فصلی از سال وارد این شلوغی شوید؛ تابستان‌های گرم که رطوبت هوا هم بالاست، شاید موقع مناسبی برای گشت و گذار در شانگهای نباشد. تحمل گرما سخت است و مجبورید مرتب تاکسی سوار شوید و از دیدن خیلی جاها باز می‌مانید. پاییز هم با این‌که از گرمای هوا کم شده، اما زمان شروع بارندگی‌هایی است که تا زمستان ادامه دارند. بهترین وقت برای سفر به شانگهای، در ماه مه و هوای دلپذیر بهاری است؛ مگر این‌ که برای تجارت قصد رفتن داشته باشید و مجبور شوید زمان دیگری به آن‌جا سفر کنید.
مانند هر مسافری که با هواپیما به این شهر سفر کرده باشد، اولین چیزی که از شانگهای می‌بینید فرودگاه مدرن آن خواهد بود. پیمودن فاصله‌ی فرودگاه تا شهر با تاکسی حدوداً یک ساعت زمان می‌برد. اگر بار چندانی به همراه نداشته باشید، پیمودن این مسیر با قطارهای سریع‌السیری که Maglev نامیده می‌شوند، بیش از پانزده دقیقه طول نمی‌کشد. اتوبوس‌های فرودگاه بهشانگهای نیز با کرایه‌ی ارزانشان، انتخاب خوبی برای پیمودن فاصله‌ی فرودگاه تا شهر هستند.
رودخانه‌ای عریض از وسط شهر می‌گذرد و آن‌ را به دو نیمه‌ی شرقی و غربی تقسیم می‌کند و همانند شهرهایی از این نوع، جلوه‌ای خاص به بافت شهر داده است. این رودخانه، شهر را به دو قسمت بزرگ شهر قدیم شانگهای و قسمت مدرن و امروزی‌تر شهر در قسمت شرق رودخانه که شامل برج‌ها و ساختمان‌های بلندی مانند ساختمان تجارت جهانی (SWFC)، برج تلویزیونی، برج هتل و دفاتر هایت، بانک‌ها، ساختمان بورس و... می‌شود. در طول روز در این قسمت شهر عمدتاً با حجم بسیار زیادی از کارمندان شرکت‌های چینی و بین‌المللی روبه‌رو می‌شوید که بی‌وقفه در حال حرکت هستند، چون در شانگهای هر ثانیه قیمت دارد. شاید آرامش را در چهره‌ی این کارمندان و یا رؤسای کت و شلوار پوش آن‌ها فقط برای مدت کوتاهی که برای خوردن نصفه ساندویچ یا سالاد وسط روز و نوشیدن یک فنجان چای سبز یا قهوه، دست از کار کشیده‌اند، بتوان دید. از این زاویه که نگاه کنیم، شانگهای مانند تمامی کلان‌شهرها، بسیار جدی و تا حدی خشن است.

گوانگجو : سومین شهر بزرگ چین بعد از پکن و شانگهای، و قطب تجارت در چین است. این شهر سرسبز در جنوب چین واقع شده و پایگاه آسیایی بازرگانانی از همه‌جای دنیاست؛ از معاملات عظیم تجاری گرفته تا خرید و فروش‌های کوچک داخل بازار، هر گونه داد و ستد مالی در این شهر اتفاق می‌افتد.
نزدیک به دو هزار سال پیش، گوانگجو محل فرماندهی پادشاهی به نام گوانگ بود و نامش نیز به معنی شهر گوانگ است؛ اما امروز باید آن را مرکز فرماندهی بازار نامید. در واقع هر چیزی که به دست بشر قابل تولید کردن باشد، در این شهر با قیمت‌ مناسب پیدا می‌شود. همین باعث شده گوانگجو تمام سال مملو از مهمان‌هایی باشد که برای تجارت به این‌جا می‌آیند. بیشتر توریست‌هایی که به قصد دیدن تاریخ و فرهنگ غنی گوانگجو و تفریح سفر می‌کنند، ماه‌های اکتبر و نوامبر را ترجیح می‌دهند؛ چرا که آب و هوای همیشه گرم و شرجی این شهر در تابستان و یا باران‌های فراوان پاییز خیلی مناسب خوش‌گذرانی‌ در هوای آزاد نیست. با وجود گرم‌ بودن هوا، بهار هم به خاطر فستیوال‌های زیادی که در شهر برپاست، فصل شلوغی برای گوانگجوست.

پکن : پایتخت باقی مانده از یک امپراطوری پنج هزار ساله با نماهايی ویژه و منحصر به فرد که بخش‌های مختلفی از تاریخ را در خود جای داده، همچنان شهری زنده و پر جنب‌وجوش است؛ حتی زنده‌تر از قبل. با این که این شهر زمانی یکی از مستحکم‌ترین پایگاه‌های کمونیسم بود (و شاید بشود گفت همچنان هم هست) اما درایت رهبرانش در شناخت درست از زمان و تحولات جهانی، باعث شد کشور چین و شهر ، از خطر فروپاشی نظیر آن‌چه در مسکو اتفاق افتاد، در امان بماند. 
شاید در هیچ نقطه‌ی دیگری در چین نتوانید ترکیبی چنین یک‌دست از بناهای تاریخی و مدرن را بدون آن که بیننده متوجه ناهمگونی بشود، پیدا کنید. شهر ممنوعه در جوار یکی از بزرگ‌ترین میادین جهان -میدان تیان‌آن‌من- بی‌شک نگینی در مرکز این شهر است. مرکز نه تنها به معنی مرکز تجاری و یا بومی، بلکه مرکز به معنای تمام هندسی. کافی است نقشه‌ی این شهر عظیم را ببینید تا متوجه شوید خیابان‌های این شهر مانند دوایر و رینگ‌هایی با نظم و ترتیب و گویی با احترام، شهر ممنوعه ومیدان تیان‌آن‌من را در بر گرفته‌اند.